شوهای هفتگی کمپانی WWE یا همان‌طور که در کشورمان از آن یاد می‌کنیم «کشتی‌کج»، همواره هواداران خود را داشته است. حس نوستالژی در کنار محبوبیت بالا در بین نوجوانان دهه‌ی ۶۰ و ۷۰، سبب شد تا بازی‌های ویدئویی این سری نیز در ایران مورد توجه قرار بگیرند. درست به‌مانند WWE و سناریوهای هفتگی و فصلی‌اش، بازی‌های این فرنچایز نیز بالا و پایین‌های بسیاری را تجربه کرده‌اند.

با انتقال حق ساخت بازی‌های کشتی‌کج از THQ به 2K، بسیاری از هواداران انتظار یک انقلاب و تغییر بزرگ در این سری بازی را داشتند. اتفاقی که هرگز در بدو ورود 2K به وقوع نپیوست و حتی در نسخه‌ی ۲۰۲۰ به ضعیف‌ترین وضعیت و میانگین نمرات در بین بازی‌های تاریخ فرنچایز رسید. حالا با سیاست‌های جدید 2K، تیم سازنده یعنی ویژوال کانسپتس به‌اندازه‌ی کافی برای توسعه‌ی محصول جدید خود زمان داشته است و تصمیم گرفته تا نسخه‌ی ۲۰۲۲ را با شعار «این دفعه فرق داره!» روانه‌ی بازار کند. موردی که بررسی آن بعد از یک وقفه‌ی نسبتا طولانی در سری، اصلی‌ترین محور این بررسی خواهد بود.

کمبو بریکر!

اولین شجاعت تیم توسعه‌دهنده، در تغییر کامل کنترل بازی به چشم می‌خورد. برای اولین بار پس از بیش از یک دهه، کنترل بازی به شکلی اساسی تغییر کرده است. حال با اضافه شدن سیستم کمبو و ترکیب ضربات سنگین و سبک، می‌توان از حریف پذیرایی کرد. به این مورد، مکانیک‌هایی چون گرفتن (Grab) را هم اضافه کنید.

تغییر بزرگ دیگر در سیستم ضربات بدل (Counter) صورت گرفته است. پیش از این کانترها به یک دکمه و نوار خلاصه می‌شدند. به این معنا که شما برای اجرای کانتر روی حریف خود، همواره با محدودیت مواجه بودید و البته توانایی‌هایتان در بازی نیز تاثیری در این محدودیت نداشت. ویژوال کانسپتس با تغییر این سیستم و اضافه کردن مکانیک‌هایی چون گارد گرفتن، غلت زدن (Dodge) و البته شکاندن کمبوهای حریف، این امکان را به گیمرهای حرفه‌ای‌تر و با مهارت بیش‌تر می‌دهد تا به سبک خود از بازی لذت ببرند و با محدودیت‌های از این دست روبه‌رو نباشند. این تغییرات علاوه بر بالا بردن ارزش تکرار و کاهش میزان قابل پیش‌بینی بودن مسابقات، سرعت بازی را نیز به شدت افزایش داده است.

مکانیک‌های کنونی و تجمیع سیستم‌های WWE 2K22 در بهینه‌ترین حالت خود قرار دارد. این بزرگ‌ترین و مثبت‌ترین قدمی است که تا به حال یک توسعه‌دهنده برای فرنچایز WWE برداشته. یک سنگ بنای خوب که در نسخه‌های آینده می‌تواند به یک تجربه‌ی بی‌نقص تبدیل شود. بازی در حال حاضر هم برای هواداران قدیمی و گیمرهای هاردکور تجربه‌ی دل‌چسبی است و هم برای آن‌هایی که تنها چند ساعت در هفته را به این عنوان اختصاص می‌دهند.

گذشته، حال و همیشه

کمپانی WWE از شعار «گذشته، حال و همیشه» برای توصیف میراث خود استفاده می‌کند. به‌نظر می‌رسد که تیم توسعه‌دهنده نیز برای اضافه کردن مودهای مختلف به بازی دقیقا طبق همین شعار عمل کرده است. به جرئت می‌توان گفت که WWE 2K22 بیشترین تنوع مود را در بین عناوین چند سال اخیر این فرنچایز دارد. از مسابقات یک به یک گرفته تا ۸ نفره و رویال رامبل (۳۰ نفره)، مثل همیشه با زیرمجموعه‌های جذابی چون مسابقه در رینگ، قفس، پشت استیج و … همراه شده‌اند. تجربه‌ی آنلاین و آفلاین این حالت‌ها، یکی از اولین انتخاب‌های هر گیمر در برخورد با بازی خواهد بود.

حال تصور کنید که مودهای متنوعی چون «جنرال منیجر» پس از سال‌ها برگشته‌اند و البته «مای فکشن» نیز با عمق نسبتا خوبی که دارد، در نقش آلتیمیت تیم برای بازی عمل می‌کند و ارزش تکرار و بازگشت به آن را شدیدا بالا می‌برد. البته که جای خالی بخش آنلاین در این قسمت به شدت حس می‌شود. مود «یونیورس» به شما این اجازه را می‌دهد تا در نقش سوپراستار محبوب خود بازی کنید و البته در MyRise نیز می‌توانید یک مسیر کاملا جدید را پیش بگیرید. به این معنا که سوپراستار شخصی‌سازی‌شده‌ی شما به‌عنوان یک تازه‌وارد قدم به دنیای WWE می‌گذارد. در این بخش با اندک المان‌های نقش‌آفرینی از جمله انتخاب دیالوگ، درخت توانایی‌ها و … مواجه هستیم. مواردی که با وجود پرداخت نه چندان زیاد، به مذاق مخاطب خوش می‌آیند و برای تجربه‌ی چندین باره ساخته شده‌اند.

بخش «شوکیس» هم همان‌طور که از تصویر روی جلد بازی مشخص است، درباره‌ی بیش از ۲۳ سال حضور «ری میستریو» طراحی شده. با وجود ترنزیشن‌های جذاب بین تصاویر واقعی و گیم‌پلی و هم‌چنین حس خاص تجربه‌ی مجدد برخی از مهم‌ترین صحنه‌های تاریخ WWE، بازی در این بخش یک ضعف بزرگ دارد. این ضعف بزرگ هم عدم همراهی بعضی از سوپراستارها با کمپانی در حال حاضر و به دنبال آن حضور نداشتنشان در بازی است. به این معنا که در روایت «ری میستریو»، یکی از مهم‌ترین مسابقات تاریخ مسیر حرفه‌ای او با «کرت انگل» و «رندی اورتن»، به‌خاطر حضور نداشتن انگل (Angle) در بازی، هرگز قابل بازی نخواهد بود.

خوشبختانه سازندگان بازی، سیستم جوایز مستقیم و غیرمستقیم آن را به شکلی طراحی کرده‌اند که به هیچ وجه به پرداخت درون برنامه‌ای نیاز پیدا نخواهید کرد. موردی که امیدواریم طی سال‌های آینده و با اضافه شدن بخش آنلاین به «مای فکشن»، درگیر سیاست‌های عجیب 2K و WWE نشود و بدون تغییر باقی بماند.

یک سر و گردن پایین‌تر

بازی با وجود بیش از ۱۶۰ سوپراستار زن و مرد که هر کدام انیمیشن‌های خاص خود را دارند، در زمینه‌ی گرافیکی عملکرد قابل قبولی دارد. از پیشرفت بصری گرفته تا وسواس بیش‌تری که برای طراحی منوها به خرج رفته است، خبر از کمال‌گرایی تیم توسعه‌دهنده می‌دهد؛ اما این کمال‌گرایی نمی‌تواند برای ۱۶۰ کاراکتر قابل بازی با انیمیشن‌های خاص نیز تکرار شود. لذا گرافیک بازی برای برخی از شخصیت‌های شناخته‌شده (برای مثال «راک»، دواین جانسن) که مخاطب تمایل بیش‌تری به انتخاب آن‌ها دارد، وضعیت بهتری دارد. موردی که به‌نظر می‌رسد با ورود بازی به چرخه‌ی عرضه‌ی سالیانه،‌ بهبود قابل توجهی پیدا کند و در نسخه‌های بعدی، شاهد بهبود کیفی بخش گرافیک بازی باشیم.

همواره بخش بزرگی از هویت WWE به ساخت سوپراستارها، استادیوم و … اختصاص دارد. در این نسخه نیز ابزارهای خلق شخصیت‌ها از همیشه متنوع‌تر هستند و حالا می‌توان در دنیای کشتی‌کج شاهد رویارویی کریتوس و مون‌نایت باشیم. با این حال نباید از یاد برد که کیفیت سوپراستارهای ساخته شده توسط کاربران، هم‌چنان با آن‌چه تیم سازنده عرضه می‌کند، تفاوت محسوسی دارد.

گزارشگرها نیز خلاف آن‌چه در نسخه‌های پیشین سراغ داریم، به بهترین شکل عمل می‌کنند. مکمل گزارش به‌جا و سرضرب آن‌ها،‌ موسیقی‌های لایسنس‌شده‌ی درجه‌ی یک بازی هستند. بدون شک اگر چند دقیقه‌ای در منوها گشت بزنید، بیش از هر چیزی این ترانه‌ها در گوشتان ماندگار خواهند شد.

قدمی رو به جلو

ویژوال کانسپتس باوجود عملکرد ضعیفی که در توسعه‌ی نسخه‌ی پیشین داشت، با WWE 2K22 به همگان ثابت کرد که می‌تواند در نقش منجی این سری مهجور نیز ظاهر شود. تمامی تغییرات در راستای بهبود بازی اتفاق افتاده‌اند و به‌نظر می‌رسد که سرانجام شنیدن بازخوردهای هواداران برای 2K خوش بوده است. تجربه‌ی این عنوان را به تمامی دوستداران WWE توصیه می‌کنیم.