برخی بازی‌ها در ایران با توفیق عجیب و غریبی روبرو می‌شوند. حتی شاید پر بیراه نباشد اگر بگوییم یک سری بازی وجود دارند که گویا بخش عمده‌ای از طرفداران آن‌ها در ایران زندگی می‌کنند! یکی از این بازی‌ها، اولین نسخه از Mafia است که برای ایرانی‌ها جایگاهی در کنار عناوینی چون I.G.I و Neverhood دارد. با توجه به این محبوبیت عجیب و غریب مافیا برای گیمرهای ایرانی، جای تعجبی ندارد که تائيد ریمیک این عنوان هم برای خیلی از ما خبر جذابی بود. با این حال، آیا این ریمیک یک نوستالژی‌بازی با تاثیر موقتی است یا ریمیکی که هر کسی می‌تواند از آن لذت ببرد؟ با بازی‌نما همراه باشید تا با بررسی Mafia Definitive Edition، به پاسخ این سوال برسید.
رفقای خوب**
وقتی صحبت از آثار مافیایی در دنیای سرگرمی می‌شود، تقریبا اکثر ما در وهله اول به یاد آثار مافیایی مارتین اسکورسیزی کارگردان شهیر هالیوودی می‌افتیم. در دنیای بازی‌های ویدئویی، مافیا جایگاهی نظیر فیلم‌های اسکورسیزی دارد. داستان Mafia در مورد یک راننده تاکسی به نام «تامی انجلو» است. تامی انجلو بر خلاف همتای تاکسی‌ران خود در فیلم مشهور مارتین اسکورسیزی، میانه خوشی با ماجراجویی ندارد. در واقع، او کاری با هیچ‌چیز ندارد ولی اتفاقات طوری دست به دست هم می‌دهند که او وارد جنگ گروه مافیایی خانواده «سالیری» و خانواده «مورلو» شود. پس از حمله به او و تاکسی‌اش توسط اعضای خانواده مورلو، تامی تصمیم می‌گیرد برای انتقام‌گیری تبدیل به عضوی از خانواده سالیری شود. از اینجا، ما شاهد ۸ سال حضور تامی در این خانواده و فراز و نشیب‌هایی هستیم که او و دوستان‌اش در شهر «لاست هون» تجربه کردند.
داستان مافیا یکی از نقاط قوت آن بود که اتفاقا گیمرهای ایرانی هم به واسطه آن نسخه دوبله فارسی منتشر شده برای رایانه‌های شخصی، توانستند ارتباط زیادی با آن برقرار کنند. در Mafia Definitive Edition هم کماکان داستان و روایت آن بزرگ‌ترین ویژگی مثبت بازی به شمار می‌رود. دنبال کردن قصه چندین سال حضور تامی آنجلو در یک گروه مافیایی، شروع کار به عنوان یک تازه‌کار و سپس تبدیل شدن به یکی از ستون‌های جدایی‌ناپذیر از خانواده سالیری و عروج و هبوط او، پس از گذشت بیش از ۱۸ سال هنوز هم جذابیتی وصف‌ناپذیر دارد. کات‌سین‌ّهای جذاب که کارگردانی خوبی دارند و دیالوگ‌های جذابی که توسط نویسندگان نگاشته شده‌اند، شما را به خوبی در داستان بازی غوطه‌ور می‌کنند. اگر بازی را تاکنون تجربه نکرده باشید، همواره خود را در شرایطی می‌بینید که می‌خواهید بیشتر از داستان تامی آنجلو و وقایعی که برای خانواده سالیری رخ داده بدانید. اگر هم از طرفداران قدیمی مافیا هستید، مطمئن باشید که تجربه مجدد آن برهه از زندگی تامی آنجلو که در خانواده سالیری مشغول به کار بوده و حالا با تکنولوژی‌های جدید روحی تازه به آن دمیده شده هنوز هم جذاب است. وفاداری داستان این ریمیک به داستان نسخه اصلی هم که قطعا برای طرفداران دوآتشه بسیار مهم است، با درصد بالایی در Mafia Definitive Edition رعایت شده و از این بابت خیال‌تان راحت باشد. ترکیب کار فوق‌العاده صداپیشگان با شخصیت‌پردازی مناسب هم باعث شده تا شخصیت‌هایی زنده، باورپذیر و دوست‌داشتنی را شاهد باشیم.
دلربای توخالی
با این حال، هرچقدر که بتوانیم ریمیک مافیا را از لحاظ داستانی و روایی تحسین کنیم، کاری جز گله در مورد بخش‌های دیگر آن از دست‌مان برنمی‌آید. مافیا یک بازی اپن ورلد نیست، هیچ‌وقت نبوده و در این ریمیک هم چیزی تغییر نکرده. بازی خطی است و به تعدادی مراحل جدا از هم تقسیم شده. در واقع، خبری از ماموریت‌های فرعی و مواردی مثل آن در جریان اصلی بازی نیست. بنابراین، به جز ماموریت‌های اصلی (که اتفاقا طراحی خیلی خوبی هم دارند)، دیگر کار چندانی برای انجام در دنیای زیبایی که هنگر ۱۳ بازسازی کرده وجود ندارد. این قضیه زمانی بیشتر به چشم می‌آید که با دنیای زیبای مافیا روبرو می‌شویم و دوست داریم تا زمان بیشتری را در آن بگذرانیم. یک بخش Free Roam در بازی تعبیه شده ولی به جز یک سری مراحل رانندگی نه چندان جذاب، محتوای خاصی را در خود جای نداده و بیشتر مثل یک تور دور شهر می‌ماند. هرچقدر که خط اصلی داستانی و مراحل جذاب‌اش شما را مجذوب شهر «لاست هون» می‌کند، عدم وجود محتوای فرعی برای بیشتر لذت بردن از این شهر باعث سرخوردگی می‌شود.
گیم‌پلی بازی خیلی مدرن نیست. اعمال اصلی که تامی قادر به انجام آن‌هاست، همان کارهایی است که هر پروتاگونیستی در یک بازی اکشن – ماجرایی سوم شخص می‌تواند انجام دهد. با این حال، سیستم حرکت تامی خیلی نرم نیست، مبارزات تن به تن فاجعه‌بارند و گان‌پلی هم حرف خاصی برای گفتن ندارد. در واقع، مکانیک‌های گیم‌پلی بازی اگرچه در کنار هم به لطف طراحی مراحل سطح بالا می‌توانند مکمل قابل‌قبولی برای یک بار به پایان رساندن بازی باشند، ولی وقتی به هر کدام دقیق‌تر نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که هر یک نواقص خود را دارند.
صداگذاری‌ها و موسیقی‌ها فوق‌العاده‌اند و به خوبی آن حال و هوای حاکم بر دهه ۳۰ شهری که پر از جرم و جنایت است را منتقل می‌کند. گرافیک خوب بازی خصوصا در شب‌های بارانی هم حسابی چشم شما را نوازش می‌دهد. البته، عملکرد بازی از لحاظ فنی روی پلی‌استیشن ۴ معمولی آنقدرها هم بهینه نبود، ولی به هر حال نمونه‌های بدتری هم از این نظر وجود دارند و خیلی نمی‌خواهم از آن ایرادی بگیرم. عرضه پچ نسل نهمی هم برای این بازی تا به این جای کار، بعید به نظر می‌رسد و خیلی نمی‌توان به وقوع چنین اتفاقی دل بست.
این بهشت گمشده
در مجموع، Mafia: Definitive Edition از آن دست بازی‌هاییست که وجودش لازم است. چرا؟ چون نسخه اورجینال‌اش بازی مهمی بوده و بازسازی درست آن می‌تواند برای انتقال آن تجربه ماندگاری که در ذهن گیمرهای قدیمی‌تر نقش بسته به گیمرهای نسل جدید، به غایت موثر عمل کند. هنگر ۱۳ می‌توانست در برخی زمینه‌ها بهتر عمل کند تا ریمیک مافیا زیاد آن حس کهنه بودن را به مخاطب‌اش ندهد، ولی به هر حال کار آن‌ها در بازگویی داستانی کلاسیک وفادارانه بوده و می‌توان از آن‌ها برای دمیدن روحی تازه به کالبد تامی آنجلو و رفقایش ممنون بود.
* نام پیمانی بین گروه‌های مافیایی که اعضا را ملزم به حفظ اسرار و سکوت می‌کند
** نام فیلمی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، محصول 1990