بعضی از نویسندگان به‌صورت ذاتی استعداد خلق آثار کالت را دارند و مایکل کرایتون فقید هم یکی از همین نویسندگان است. او آثار زیادی را به رشته تحریر درآورده است و حداقل ۱۲ عنوان علمی تخیلی در کارنامه‌ی خود دارد. بیشتر آثار او به‌صورت مستقیم و یا به شکل اقتباس، وارد فرم‌های دیگر سرگرمی شده‌اند؛ به عنوان مثال سریال تحسین‌شده‌ی HBO یعنی Westworld که قبل‌تر با فیلم‌های سینمایی‌اش آن را می‌شناختیم، یکی از این اقتباس‌هاست. بااین‌حال تاثیرگذارترین اثر به جا مانده از کرایتون، پارک ژوراسیک است. پارک ژوراسیک یک شهربازی است که در آن انسان‌ها دست به خلق موجودات منقرض‌شده زده‌اند و نقش خداوندگار را بازی می‌کنند. تماشاگران از سراسر دنیا به پارک آمده و به تماشای عظمت تمدن منقرض‌شده‌ی دایناسورها می‌نشینند. به‌رسم همیشگی کرایتون، دستکاری در کار خداوند نتیجه‌ی چندان خوشایندی ندارد و دیر یا زود بالاخره ساخته‌های دست انسان علیه خودش برخاسته و باعث نابودی‌اش می‌شود.
به صورت رسمی، این اتفاق یک‌بار در کتاب و سه‌بار در مجموعه‌ی اصلی فیلم‌های پارک ژوراسیک رخ داده است. نسخه‌ی سینمایی جدید این مجموعه یعنی «دنیای ژوراسیک» هم از این قاعده مستثنا نبوده و دو سال پیش شاهد اولین دستکاری ژنتیکی برای خلق دایناسوری جدید بودیم! در دنیای بازی‌های ویدئویی، شینجی میکامی یک نسخه از سری Dino Crisis را در کارنامه‌ی کاری خودش دارد که به شکل بسیار خاصی به همین موضوع می‌پردازند. از همین رو می‌توان با قطعیت گفت که اگر کار را به کاردان بسپاریم، قطعاً می‌توانیم یک اثر خوب از امپراتوری کرایتون بیرون بکشیم. این‌بار قرعه به نام استودیوی تحسین‌شده‌ی Frontier افتاده است تا بار دیگر مهارت خود را در ساخت بازی‌های مدیریتی به رخ بکشند. آن‌ها بیشتر از ۲۰ عنوان در زمینه مدیریت پارک و سایر محیط‌های گردشگری دارند و این بازی اولین تجربه‌ی آن‌ها با محوریت پارک ژوراسیک است. اثر جدیدی که به نام Jurassic World Evolution شناخته می‌شود، قرار است دنیای خود را بر اساس آخرین فیلم سری خلق کند و ادامه‌دهنده‌ی موفقیت دیگر بازی‌های ساخته‌شده بر اساس این مجموعه باشد؛ البته اگر اقتباس شکست‌خورده‌ی تل‌تیل را از این ردیف فاکتور بگیریم.
بازی با طبیعت
اگر حداقل یکی از بازی‌های مجموعه را تجربه کرده باشید، می‌توانید از همین حالا انتخابتان را بکنید. راستش را بخواهید بازی‌های این مجموعه نه عالی بوده‌اند و ضعیف و همیشه با بازخوردهای مختلفی روبه‌رو شده‌اند. خیلی‌ها اظهار کردند که اگر ببرها را برداریم و جای آن‌ها «ولوسی رپتر» بگذاریم هیچ فرقی نمی‌کند؛ چون هسته‌ی اصلی بازی همان باغ وحش است. بااین‌حال فرانتیر قول داده است تا میان پارک آن‌ها و یک باغ وحش معمولی تفاوت وجود داشته و تجربه منحصر به‌فردی را ارائه کنند.
مهم‌ترین تغییری که در راستای این هدف رخ داده است، محیطی حداقل ده برابر عناوین اولیه است. سازندگان در ابتدای بازی جزیره‌ای بسیار بزرگ (همان جزیره‌ای که فیلم در آن جریان دارد) را در اختیار شما قرار خواهند داد تا بدانید با چه مقیاسی از دنیای بازی طرف هستید. به گفته‌ی آن‌ها این بزرگ‌ترین پارکی است که تابه‌حال طراحی کرده‌اند و رسیدن به سطح میانی آن بیشتر از چهل ساعت زمان خواهد برد. این پارک بدون شک از تمامی نسخه‌های اصلی سری هم بزرگ‌تر است و از همین رو گزینه‌هایی هم که به بازیکنان ارائه می‌کند چند برابر خواهد بود. توانایی بنا کردن اکثر ساختمان‌های مورد نیاز از همان ابتدا فراهم خواهد بود تا در درجه‌ی اول، سرعت ورود به پارک بیشتر بوده و در درجه‌ی بعدی مساحت بیشتری از پارک در دسترس قرار بگیرد. اما قبل از این‌که به سراغ ساخت و ساز بروید، باید حواستان به بانک اطلاعاتی پارک باشد. فرانتیر، بیشتر از هر چیزی به بانک اطلاعاتی خود می‌بالد و به گفته‌ی آن‌ها لذت‌بخش‌ترین بخش بازی برای طرفداران همین قسمت خواهد بود. در این قسمت اکثر رخدادهای سری ثبت‌شده‌اند؛ اما مهم‌تر از هر چیزی بخش مربوط به فسیل‌های بازی است. اگر می‌خواهید دایناسور خلق کنید، باید فسیل داشته باشید و برای به دست آوردن فسیل هم باید به سایر نقاط دنیا سفر کنید. درست هم در همین قسمت است که بازی می‌درخشد و جالب است بدانید که همه‌ی نقاط اکتشاف و حفاری براساس دنیای واقعی طراحی‌شده‌اند.
از همین رو سازندگان میزان اطلاعات دریافتی از طریق بازی را محدود کرده‌اند تا یک نوع ARG (Alternate Reality Game) خلق کرده و بازکنان را به تحقیق وادار کنند. اگر در دنیای بازی یک سایت حفاری با یک فسیل تی‌رِکس پیدا کنید می‌توانید با یک سرچ ساده‌ی گوگل دقیقا همان نقطه را در دنیای واقعی پیدا کنید. پس از حفاری و به دست آوردن فسیل، نوبت به پرورش ژنتیکی دایناسور مورد نظر می‌رسد تا بتوانید از دوران کودکی با رشد و نموی آن‌ها همراه شوید. درست در همین‌جاست که فاز مدیریتی پارک خودش را نشان می‌دهد و باید بدانید قصد پرورش کدام گونه را دارید؛ گیاه‌خواران، گوشت‌خواران و یا هر دو. فسیل‌های به دست آمده به صورت مستقیم وارد بخش تحقیقات علمی می‌شوند تا ابتدا DNA موردنیاز بر دستکاری ژنتیکی برداشت شده تا بتوانید دایناسور جدید خلق کنید. البته در یک بازی ژوراسیکی، علم هم باید با دنیای ژوراسیک پیشروی کند پس هرگاه در زنجیره‌ی ژنتیک با یک دایناسور به مشکل برخورد کنید، همیشه می‌توان ژن حیوانات واقعی را با آن‌ها ترکیب کرده و به طراحی آن‌ها پرداخت.
اگر تصمیم گرفته باشید اهداف خود را به سمت دایناسورهای گیاهخوار بیشتری سوق دهید، خیالتان راحت خواهد بود اما اگر دلتان یک تی‌رکس یا یک ورژن دستکاری شده گوشت‌خوار بخواهد، قطعا با مشکلات بسیاری روبه‌رو خواهید شد. هر موفقیت بزرگی با زحمت به دست می‌آید، چون تک‌تک دایناسورهای موجود در پارک نیازمند توجه مستقیم خواهند بود. برای مثال ساده‌ترین نیازهای دایناسور یعنی نیاز به غذا و محیطی آرام برای شروع است. از همین رو ساخت‌وساز به مرحله دیگری رسیده و می‌توانید تا ده مدل و پنج سطح فنس برای حفاظت از دوستان منقرض‌شده‌ی خود داشته باشید. توانایی ساخت فنس الکتریکی برای جدا کردن بخش‌های خشن و تماشاگردوست هم بعدا به بازی اضافه خواهد شد. از همین رو اگر دایناسوری که محیطی باز دوست دارد را در حصارهای بلند زندانی کنید، دیری نمی‌‌گذرد که دایناسور مذکور از غصه دق کرده، مریض شده و نیازمند توجه پزشکی خواهد بود. در سناریوهای خیلی بدتر اگر دایناسور مذکور یک تی‌رکس گوشت‌خوار باشد، حصار خود را شکسته و با فرار به محیط‌های بازتر، به سایرین حمله خواهد کرد. حال این سایرین هم می‌تواند دایناسورهای عزیزتان باشد و هم تماشاگران بخت‌برگشته.
برخی از اتفاقات هم از دست شما خارج هستند و شما می‌توانید فقط از اتفاقات پیش‌گیری کنید. این یعنی سازندگان تمرکز خاصی روی طراحی آب و هوای جزیره گذاشته‌اند و از باران‌های موسمی گرفته تا تندبادهای سهمگین، همگی می‌توانند به نوعی دردسرساز و خارج از کنترل باشند. در یکی از نمایش‌های بازی، یک ژنراتور برق به علت قرار گرفتن در نقطه‌ای نامناسب باعث کشته شدن چندین تروسور شد و در نمایشی دیگر طوفان، دیوارهای نگه‌دارنده‌ی رپترها را خراب کرده و باعث شدند تا نمونه‌های گیاهخوار در معرض آسیب قرار بگیرند. از همین رو شانس روی اتفاقات طبیعی تاثیرگذار است تا هیچ‌گاه احساس خستگی و کسل‌کنندگی در دنیای ژوراسیک وجود نداشته باشد. بزرگ‌ترین شعار فرانتیر، واقعی بودن دنیای ژوراسیک است.
خشم طبیعت
مدیریت در دنیای ژوراسیک بدان معنا نیست که همیشه می‌توانید پشت صفحه بنشیند و اتفاقات را با یک کلیک تماشا کنید. در خیلی از موارد باید دست به کار شده و خودتان کارهای مورد نیاز را انجام دهید. اگر قرار است به دایناسور غذا بدهید، هدایت آن‌ها به سوی طعمه بر عهده‌ی شماست. اگر می‌خواهید محل زندگی یک دایناسور را عوض کنید، نمی‌توانید روی آن کلیک کرده و آن را به نقطه‌ی دیگری پرتاب کنید. در عوض باید با نیروهای امنیتی تماس گرفته و از آن‌ها بخواهید تا در ابتدا دایناسور را بی‌هوش کنند. حال درست در همین لحظه است که ویژگی‌های واقعی‌سازی بازی خودی نشان می‌دهند. مهم‌ترین این ویژگی‌ها، قابلیت کنترل نیروهای موجود در پارک است. برای مثال وقتی‌که نیروهای امنیتی را برای بی‌هوش کردن دایناسور موردنظر می‌فرستید، با یک کلیک روی هلیکوپتر می‌توانید دوربین را به حالت سوم شخص برده هدایتش را بر عهده بگیرید. این کنترل فقط به هلیکوپتر محدود نمی‌شود و حتی می‌توانید وارد دوربین اول‌شخص شده و فرایند بی‌هوش کردن دایناسور را هم خودتان انجام دهید. این ویژگی‌ها شاید به تعداد انگشتان دست هم در بازی‌های مدیریتی استفاده‌نشده باشند و همین موضوع می‌تواند نوید یک تجربه‌ی جدید را به ما بدهد. تمامی حرکاتی هم که در بازی انجام می‌دهید، برای استفاده با کیبورد و گیم‌پد بهینه‌شده‌اند از همین رو می‌توانید با خیال راحت به بحث کنترل فکر کنید.
پس از طراحی تمام بخش‌های پارک نوبت به جذب بازدیدکننده می‌رسد تا هزینه‌هایی که در پارک خود انجام داده‌اید را به نحوی برداشت کنید. در پارکی که حتی قطع درختان هم هزینه خواهد داشت، جذب بازدیدکننده به میزان کافی، از جمله مهم‌ترین فعالیت‌هایتان خواهد بود. از همین رو نحوه‌ی جذب و توسعه‌ی بخش تفریحی نقش مهمی را در مدیریت پارک شما دارد. برای مثال مطمئن شدن از سلامت نیروگاه‌های برق از مهم‌ترین این نکات است؛ چون اگر حتی برای لحظه‌ای برق به فنس‌های الکتریکی نرسد، بازدیدکنندگان پارک شما می‌توانند در معرض خطر قرار بگیرند. درخت مهارت هم درست همین‌جا و به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی خواهد شد. این ارتقا از طریق رشد ساختمان‌ها و نقطه‌های رشدی است که روی هر ساختمان قرار گرفته‌اند. برای مثال سطح سوم یک نیروگاه برق بیشتری را فراهم می‌کند و در عوض سطح چهارم، بخش امنیتی دایناسورها را به‌صورت خودکار بی‌هوش کرده و از خیلی اتفاقات ناگوار جلوگیری می‌کند.
ساخت رستوران، فروشگاه و سایر نیازهای بازدیدکنندگان هم از دیگر مواردی است که می‌تواند سرعت پیشروی پارک شما را بیشتر کرده و رضایت مشتریان را بالا ببرد. برای مثال پس از ساخت یک رستوران می‌توانید حتی قیمت غذاهای موجود را نیز تعیین کنید و اگر قیمتی نامناسب برای آن‌ها برگزینید، قطعا دچار مشکلات فراوانی خواهد شد. چون مراجعه‌کنندگان از آن خرید نکرده و مجبور می‌شوید آن را با هزینه‌ی بالایی تعطیل کنید. از همین رو هر وقت که بخواهید، می‌توانید به منوی رضایت جزیره‌ها رفته و درصد موفقیت خود را تماشا کنید هر چقدر درصد موفقیتتان بالاتر باشد، دسترسی به چهار جزیره‌ی دیگر سریع‌تر می‌شود. هر جزیره هم چالش‌های مخصوص به خود را خواهد داشت تا بازی همیشه برایتان جذاب باقی بماند. یکی از این جزیره‌ها خیلی کوچک است پس باید از نظر مدیریت فضا در سطح خوبی باشید و یکی دیگر از این جزیره‌ها آب و هوای نامناسب دارد. در نهایت و با تمامی این اوصاف، می‌توان سیستم پیشروی بازی را هوشمندانه دانست و امیدواریم تا سازندگان به تمامی وعده‌های خود عمل کنند.
انتقام طبیعت
به غیر از موارد فنی و طراحی، دید سازندگان به موارد صوتی و بصری در مرکز توجهات قرار داشته است. آن‌ها درست مثل کاری که در Elite Dangerous انجام دادند، از موتور خانگی خود یعنی کبرا برای ساخت بازی استفاده کرده و همین موضوع ابعاد بصری بازی را جذاب کرده است. محیط‌های مختلف از جنگل‌ها گرفته تا کوهستان‌ها همگی در بهترین حالت خود طراحی‌شده‌اند و همیشه می‌توان از حرکت درختان درباد، خوردن صاعقه به زمین و یا تماشای تکسچرهای پوست یک تی‌رکس لذت برد. شاید اغراق نباشد اگر بگویم تاکنون این میزان از دقت در طراحی تکسچرهای یک جانور را در هیچ بازی‌ای ندیده‌ایم. پوست دایناسورها در هر بار قدم برداشتن تکان می‌خورد و حتی می‌توانید تاثیر بخش‌های چربی‌دار و عضله‌دار بدن آن‌ها را روی پوستشان بینید. سازندگان هم قول داده‌اند تمامی دایناسورهای موجود در پارک چه از نظر صوتی و چه از نظر بصری به واقعیت و تصویری که از آن‌ها در پارک ژوراسیک داریم، نزدیک باشد. با وجود تمام سابقه فرانتیر در ساخت بازی‌های مدیریتی، بازهم دلمان شور می‌زند چون از طرفی نام یک مجموعه‌ی دوست‌داشتنی در میان است و از طرفی دیگر وعده‌های سازندگان کمی دور از دسترس است. ابعاد گرافیکی به‌راحتی می‌توانند افت کنند و نمونه‌های آن را در بازی‌های دیگر دیده‌ایم، پس خیلی به آن دل نمی‌بندیم. اما از بعد گیم‌پلی واقعا برخی از ادعاهای سازندگان خیلی سخت به نظر می‌رسد. هر چند که آن‌ها از پس سخت‌تر از این هم برآمده‌اند اما امیدواریم خروجی تمامی این تعاریف و تمجیدها، محصولی درخور سری پارک ژوراسیک باشد.