پنج برتر: سبک Fighting

همانطور که قول داده بودیم می‌رویم سراغ برترین بازی‌های سبک فایتینگ. این ژانر همانند خیلی از ژانرهای بازی‌های ویدیویی زیرمجموعه سبک اکشن است که به سبب تنوع و تعداد بالای این عناوین به صورت تخصصی تر بررسی می‌شوند. در مقاله‌ای بعنوان مقدمه، کمی از دعوا و مشت‌زنی و فلسفه این کارها گفتیم و در این مطلب می‌رویم سراغ بهترین عناوین این ژانر که احتمالا گیمری وجود ندارد که بگوید تا بحال در این سبک عنوانی را تجربه نکرده است.

فرمول ساده است، با دوستتان بنشینید پای بازی، هر کدام یک شخصیت انتخاب کنید و وارد بازی شوید و تقریبا هر دکمه‌ای را با هر ترتیبی بزنید یک اتفاقی می‌افتد که باعث کیف کردنتان می‌شود. البته باید این ترتیب‌ها را در جای درست و با توجه به موقعیت و کاراکتر حریف انتخاب کنید چون او هم بیکار ننشسته و همین کمبوها و حرکات را در اختیار دارد. همین فرمول ساده باعث شده هر کسی که بخواهد بازی کند، صرف نظر از اینکه گیمر هست یا نیست، ‌از این سبک بازی‌ها لذت خواهد برد.

شخصیت‌های محبوب این سبک بازی‌ها از اسکورپیون و ساب زیرو در مورتال کامبت گرفته تا هیهاچی و باقی دوستان دنیای تکن و دیگر دنیاها، تازه نفس‌تر از همیشه آمده‌اند تا با رنگ و لعابی که نسل جدید بازی‌های کامپیوتری دارند، بهترین تجربه‌ها را برایمان در سبک فایتینگ رقم بزنند. نکته جالب در مورد این سبک این است که تقریبا هیچ بازی سیمولیشن فایتینگ درست حسابی‌ای برای این سبک وجود ندارد و دلیل آن‌هم یک چیز می‌تواند باشد: «سلیقه عموم گیمرها از مبتدی تا حرفه‌ای به سمت بازی‌های آرکید و تجربه آن در دنیاهای فانتزی است.»

این طور که معلوم است، صرفا کتک‌کاری کردن چند شخصیت در یک دنیای معمولی برای مخاطب آن‌قدرها جذاب نیست و گیمر می‌خواهد در کنار خالی کردن هیجانش، یک اتفاق ویژه هم ببیند. برای همین است که بازی‌های برتر این سبک دارای شخصیت پردازی‌های خوبی هستند و دنیایی که در آن بازی می‌کنیم معمولا یک دنیا با قوانین و قلمروهای خاص خودش است. هرچه که هست، خوشبختانه بازی‌های بسیار خوبی در این سبک وجود دارند و طبیعتا انتخاب ۵ بازی از میان اینهمه بازی خوب کاری دشوار است. باز هم تاکید می‌کنم که این لیست صرفا سلیقه شخصی من است و ممکن است با بهترین‌های شما کاملا متفاوت باشد. این شما و این هم لیست انتخابی بازی‌های فایتینگ:

۵- Skullgirls 2nd Encore

گرافیک کارتونی اولین چیزی بود که من را جذب این بازی فایتینگ کرد. گرافیک هنری می‌تواند یک بازی را تا ابد بیمه کند. مهم نیست که چقدر گرافیک واقع‌گرایانه باشد، هنر که جاری باشد برای موفقیت بصری یک اثر کافیست. بعد از آن شخصیت‌های خاص و دوست داشتنی این سری شما را درگیر خود خواهد کرد. برای مثال Big Band با دم و دستگاهش و نواختن نوت‌های موسیقی به مبارزه و کمبو زدن می‌پردازد!  در یک کلام باید بگوییم طراحی کاراکتر این بازی بی نظیر است.

در مرحله‌ی بعدی مکانیک بازی که از همین طراحی کاراکتر برگرفته شده چیزی است که این اثر را خاص‌تر می‌کند. سیستم مبارزات  و کمبو زدن‌ها و تاثیر انتخاب دلخواه تیم یک، دو یا سه نفره در میزان HP و Attack شما در مبازرات چیزی است که این بازی را از دیگر بازی‌ها متمایز می‌کند. Skullgirls از آن بازی‌هایی نیست که میان ما ایرانی‌ها خیلی معروف باشد. هرچند اگر گیمر باشید و اهل جست و جو، حتما چشمتان به چنین بازی‌ای خورده است و شاید خیلی‌هایتان هم آن را بازی کرده باشید. در هر صورت این بازی برای پلتفرم‌های مختلف در دسترس است و پیشنهاد می‌کنم به هیچ وجه لذت تجربه آن را از دست ندهید.

۴- Injustice 2

یک اثر دیگر از سازندگان مورتال کامبت. اما یک جورهایی از لحاظ میزان خشونت و مکانیک مبارزات هیچ ربطی به مورتال کامبت ندارد که خب طبیعی هم است. دنیای DC و کاراکترهایش آن قدر عمیق و گسترده هستند که نیازی به تقلید از مورتال کامبت برای طراحی این بازی نباشد. البته معلوم است که یک سری امضاهای آشنا از استودیوی NetherRealm مشاهده می‌کنیم اما به شخصه Injustice را اثری کاملا مستقل و دارای هویت می‌دانم. به طوری که ممکن است بعضی‌ از مورتال کامبت بازها، حتی اگر بخواهند هم نتوانند با Injustice و گیم پلی آن کنار بیایند.

این بازی با داشتن شخصیت‌ها بسیار زیادی مانند جوکر، بتمن، هارلی کویین، دد شات و بسیاری از کاراکترهای فانتزی و باحال DC اثری نیست که به همین راحتی‌ها بتوان از آن عبور کرد. داستان بازی با در اختیار داشتن این‌همه کاراکتر محبوب گرچه فوق‌العاده نیست، اما به صورت طبیعی جذاب است و در کنار این‌ها گرافیک فنی و هنری و صداگذاری بی‌نقص این عنوان چیزی است که Injustice 2 را در لیست ۵ تایی‌مان قرار داده است.

۳- Street Fighter V

شاید یکی از خاص‌ترین مکانیک‌ها مبارزات باز‌ی‌های فایتینگ در این بازی مشاهده شده است. استریت فایتر از همان کودکی با ما همراه بود و از همان اولش هم فرق خاصی در مبارزات و حتی نحوه کمبو زدن و مجیک‌هایش داشت. کاراکترهای این بازی هم که انصافا آن‌قدر جذاب و دوست داشتنی هستند که پوسترشان به دیوار اتاقمان باشد.

نسخه پنجم این سری هرچند در ابتدا نا امیدمان کرد، اما پس از کمی دندان روی جگر گذاشتن و خرج حجم اینترنت، بازی به حد قابل قبولی رسید که از آن انتظار می‌رفت. استریت فایتر عنوانی نبود که بخواهیم شاهد نقص‌هایی نظیر کمبود کاراکتر و محتوا در آن باشیم اما خوشبختانه به هر طریق این محدودیت‌ها برطرف شد و الان می‌توانیم بگوییم این نسخه تمام تجربیات نسخه‌های قبلی خود را با خود آورده و با گرافیک نسل هشتمی خود خلاقیت و ذوق طراحان خود را به رخ می‌کشد.

قبل از معرفی رتبه‌های اول و دوم برویم سراغ عناوین قابل تقدیر و یک جمله درباره آن‌ها:

Mortal Kombat Kompelete Edition: تنها بازی‌ فایتری که راضی‌ام کرد با کیبورد آن را به پایان برسانیم.

Dark Stalkers: از آن «فایتر ژاپنی‌»‌های همه پسند و خوب!

Killer Instinct: فقط همین نکته را بگویم که شیگرو میاموتو از سازندگان این سری بوده است.

Mortal Kobkat XL: خشن، زیبا، جدی و بی رحم!

Tekken 7: درست است که بهترین تکن نیست، اما جدیدترین و زیبا‌ترین است و حتما ارزش بازی کردن دارد.

خب برویم سراغ رتبه‌های دوم و اول:

۲- Tekken 3

تکن ۳ اوج هنرمندی سازندگان این سری بوده است. آن روزها که خبری از آپدیت‌های متععد جهت رفع باگ و بالانس کردن بازی و این‌جور حرف‌ها نبود. تکن ۳ با یک دیسک ۷۰۰ مگابایتی وارد بازار شد و تا سال‌های سال گیمرها با همان دیسک سرگرم مبارزه و لذت بردن از دنیای بی‌نظیر آن بودند. 

شخصیت‌ها و داستان بازی در کنار کات سین‌های کاراکترهای مختلف در این شماره عالی کار شده اند. هرچه بگوییم کم گفته‌ایم و فقط باید امیدوار بود تا سری بعدی این بازی در حد و اندازه‌های شماره ۳ ظاهر شود تا همه طرفداران این سری را یاد روزهای خوب تکن بیاندازد.

۱- Mortal Kombat 3

هرچند سری مورتال کامبت با وجود داشتن سرباز تازه نفسی به نام Mortal Kobmat XL به سرنوشت تکن دچار نشده است، اما هنوزم که هنوز است بهترین بازی این سری را مورتال کامبت ۳ می‌دانم. اگر بازی را انجام داده باشید حتما متوجه خواهید شد که تقریبا تمام مکانیک‌های اصلی بازی و تم کلی مبارزات از این شماره الهام گرفته شده‌اند. 

در شماره‌های قبل و بعد مورتال کامبت ۳ شاهد تغییراتی در سبک و سرعت مبارزات بودیم که چندان با سلیقه‌مان جور نبود. اما این شماره ۳ لعنتی یک بالانس خوبی داشت که اگر هنوز هم آن را بازی کنید متوجه می‌شوید که از بسیاری از بازی‌های نسل هشتمی امروز سرگرم کننده‌تر، غنی‌تر و البته بالانس‌تر است.