شاید فایت کلاب بهترین نمایش از ابعاد مختلف دعوای انسانی باشد. فایت کلاب فیلمی ساخته «دیوید فینچر» از اثرگذارترین فیلم‌های تاریخ سینما است. پیشنهاد می‌کنم اگر تا کنون این فیلم را ندیده‌اید (والبته اگر بیشتر از ۱۸ سال سن دارید) بعد از خواندن این مطلب ذره‌ای برای دیدن این فیلم درنگ نکنید. به نظر من کسی که فیلم‌باز باشد و فایت کلاب را به هر دلیلی ندیده باشد، به خودش ظلم کرده است! چرا این را می‌گویم؟ چون فایت کلاب نه تنها یک فیلم خوش ساخت و بی‌نظیر از یک رمان به همین نام است، بلکه حاوی فسلفه‌ای عمیق در دل خود است که مدت‌ها می‌تواند شما را به عمیق‌ترین افکار فرو ببرد. افکاری که شاید بد نباشد حداقل یک بار هم که شده سری به آن‌ها بزنیم.
فایت کلاب قوانینی دارد که هر تازه واردی باید آن‌ها را رعایت کند. این قوانین توسط بنیان‌گذاران این باشگاه ساخته شده است و هر عضو جدیدی که می‌خواهد وارد آن شود باید آن‌ها را رعایت کند. این قوانین که از زبان تایلر داردن می‌شنویم عبارتند از:
«آقایون!
آقایون. به باشگاه مشت زنی خوش اومدین
اولین قانون باشگاه مشت زنی اینه که در مورد باشگاه مشت زنی با کسی حرفی نمی‌زنید
دومین قانون باشگاه مشت زنی اینه که در مورد باشگاه مشت زنی با کسی حرفی نمی‌زنید
سومین قانون باشگاه اینه که اگه یه نفرد داد بزنه بسه یا از حال بره یا با دست به زمین بزنه دعوا تمومه.
چهارمین قانون اینه که توی هر دعوا فقط دو نفر میتونن باشن
قانون پنجم، هر نوبت فقط یه دعوا
قانون ششم، پوشیدن پیراهن و کفش ممنوعه
قانون هفتم. یه مبارزه تا جایی ادامه پیدا میکنه که ادامه پیدا می کنه
و قانون هشتم و آخر اینه که اگه شب اولیه که به باشگاه مشت زنی می‌آیید باید مبارزه کنید.»
حکایت فایت کلاب بسیار مفصل‌تر از این حرف‌ها است و نقد تخصصی می‌طلبد و مقاله‌ای بسیار طولانی‌تر. هدف از این مقدمه این بود که کمی در مورد دعوا و فایتینگ بگوییم و به این نکته فکر کنیم که چرا آدم‌ها دعوا می‌کنند. از نظر من این یک حس درونی است که از نیاکان ما به ارث رسیده و قبل از این مدتی که ما انسان‌ها متمدن بشویم، زور بازو تنها چیزی بود که مشخص می‌کرد چه کسی در مقام ریاست است.
شاید به همین دلیل بود که بعد از انتشار این فیلم چند باشگاه مشت زنی واقعی در سراسر دنیا بوجود آمد. انگار آدم‌ها منتظر چنین بهانه‌ای برای بروز علاقه خود به انجام چنین کارهایی بودند و با آمدن این فیلم و فسلفه‌هایی که پشتش بود بهانه جور شد! اما کمی منطقی فکر کنیم، اگر کسی واقعا بخواهد وجودش را از چنین هیجاناتی خالی کند، راه‌های بسیار بهتر و کم خطر‌تر و متمدنانه‌تری برای آن وجود دارد. ورزش‌های رزمی و در راس آن‌ها بوکس برای کسانی که به ورزش‌های سبک‌تر راضی نیستند احتمالا در دسترس ترین راه است.
تا قبل از ظهور صنعت گیم شاید بجز ورزش راه حل روانی دیگری برای این موضوع وجود نداشت. ولی ما گیمر‌ها با در دسترس داشتن طیف وسیعی از بازی‌های فایتینگ در کنار وجود حسگرهای حرکتی، می‌توانیم هر دو بعد نیاز جسمی و روحی به این نوع چالش‌ها را در خود برطرف کنیم. در کنار این‌ها اضافه کنید طراحی‌‌های عالی و داستان پردازی بعضی از این آثار را.
با این مقدمه در مقاله‌های بعدی به یک بازی موبایلی عالی در سبک فایتینگ و ادامه سری مقالات «پنج برتر» با موضوع بازی‌های فایتینگ می‌پردازیم.