گــــاتهام، شهری که همواره شاهد درگیری های شبانه روز چندین و چند گروه از خلافکاران در خود بوده است. در اینجا بود و نبود نیروی های امنیتی با یکدیگر هیچ تفاوتی ندارد. گــاتهام یک قدم عقب تر از آخرالزمان است. اما بالاخره روزی فرا رسیده است که کسی پرده های سیاه ظلمت و تبه کاری ها را کنار بزند و برای این شهر روشنی بیاورد. تنها یک نفر می تواند که این کار را انجام دهد و امید را به قلب تاریک شهروندان گـــاتهام بازگرداند، او کسی نیست جزء بتـــــــمن.
داستان بازی دقیقاً یکسال پس از حوادث نسخه ی قبلی، Arkham Asylum اتفاق میافتد. کوینسی شارپ با تبلیغات فراوان موفق به دریافت سِمت شهردار شده است. او تصمیم می گیرد که بخشی از شهر را تحت تدابیر شدید امنیتی در اختیار ساکنین و بیماران تیمارستان آرکام قرار بدهد. پس از مطرح شدن این موضوع توسط سران شهر، بروس وین یکی از افراد با نفوذ و ثروت مند گاتهام شدیداً شروع به مخالفت با این موضوع می کند. داستان بازی دقیقاً از جایی آغاز می شود که بروس وین توسط نیروی امنیتی “Tyger” با سرکردگی “هوگو استرنج” ربوده می شود. هوگو قصد دارد با انجام پروژه ای با نام “Protocol 10” به یکی از قدرتمندان شهر گاتهام تبدیل شود. سایر زاویه های داستانی Arkham City تنها به حل کردن مسئله ی بالا منتهی نمی شود و با سر رسیدن Cat Woman و Two Face به بازی، ماموریت های بتمـــن بیشتر از قبل خواهد شد.
خوشبختانه داستان بازی به اندازه ای پیچ و خم دارد که بازیکننده را تا پایان بازی مجذوب خود نگه دارد. در کنار داستان اصلی بازی، تعداد زیادی نیز ماموریت جانبی برای بتمــن وجود دارد که شاید بهتر است بگوییم اسماً باید به آن “ماموریت جانبی” گفت، زیرا داستان هر یک از این ماموریت ها به قدری جذاب و دلنشین است که حتی نمی توانید تصور آن هم بکنید که این ماموریت ها تنها برای تکمیل کردن هسته ی اصلی داستان در بازی قرار گرفته اند و انتظار دارید که هر کدام از آنها برای خود پس زمینه ای طولانی داشته باشند. تنها نکته ای که شاید کمی باعث سردرگمی بازیکننده ها در اواسط بازی شود، تعداد بسیار زیاد شخصیت های داستانی آن است. در Batman AC سعی شده که بخش اعظمی از شخصیت هایی که بارها نام آن ها را در کتاب های کمیک بتمــن دیده ایم و در بین طرفداران کتاب ها نیز دارای شهره ی خاصی هستند قرار بگیرند. شاید در نگاه اول این مسئله نه یک نکته ی منفی، بلکه یک امتیاز مثبت برای بازی محسوب شود اما معرفی نه چندان مناسب و همینطور ناقص همین شخصیت ها باعث شده که بازیکننده در داستان بازی گم شود. بهتر بود که اعضای راک استیدی حوصله ی بیشتری برای شخصیت پردازی آن ها خرج می کرد. داستان های نبرد ما بین بتــمن و جــوکر همواره جزء پرمخاطب ترین ها بوده و این بار نیز راک استیدی موفق شده است که به خوبی یک داستان تازه و خاص را برای طرفداران هر دوی آن ها روایت کند. شاید اگر بگوئیم بخش داستانی بازی به جزء شخصیت پردازی نه چندان کافی تعدادی از کاراکتر ها هیچ ایراد دیگری ندارد اشتباه نگفته ایم.
دو سال قبل زمانی که Arkham Asylum منتشر شد گیم پلی بازی اللخصوص در بخش های نبرد و مبارزه بسیار جالب و نرم طراحی شده بودند. با سیستم مبارزاتی جدیدی که در بازی گنجانده شده بود، بازیکننده هیچگاه از تکرار نبرد ها احساس خستگی و دلزدگی نمی کرد. اکنون در Arkham City دوباره با همان حس آشنا روبه رو خواهیم شد. خوشبختانه سیستم مبارزات نیز با اینکه تا حدودی بی عیب بود اما راک استیدی به آن بسنده نکرده و این سیستم را ارتقا داده است. زمانی که مبارزات آغاز می شود نسبت به گذشته تعداد بیشتری از دشمنان در آن ها شرکت می کنند و با توجه به پاسخ دهی بسیار سریع و بدون تاخیر ضربه ها در زمان زدن کلیدها، می توانید بدون هیچ مشکلی از میان سیل عظیمی از آن ها کاملاً سربلند خارج شوید. نکته ای که باعث شده در هنگام مبارزه تنها به زدن یک دکمه کفایت نکنید زمانی است که دشمنان قصد دارند به شما حمله کنند. برای این که شما صدمه ای نبینید و به اصطلاحی “بدل” کنید باید پس از این که بر بالای سر دشمنان چند خط را مشاهده کردید سریعاً دکمه ی مخصوص به بدل کردن را بزنید. در بعضی از مواقع دشمنان گیچ می شوند و به صورت دراز کش بر زمین میافتند. در این حین می توانید بر بالای سر آن ها رفته و ضربه ی نهایی را بزنید. خوشبختانه ما تنها با یک انیمیشن تکراری روبه رو نیستیم و برای تک تک ضربات تعریف شده چند انیمیشن مختلف طراحی و تعریف شده است. در بخش مبارزات ما شاهد چند ضربه ی پایانی جدید هستیم که در نسخه ی قبل اصلاً و یا بسیار کمتر با آن رو به رو شده بودیم.
گرافیک بازی مانند گذشته محشر است. طراحی تمامی شخصیت ها کاملاً استادانه انجام گرفته است و از هر لحاظی بی نقص می باشند. در کنار شخصیت ها، سایر اشیا و همچنین محیط پیرامون بتمــن نیز عالی کار شده است و به خوبی اتمسفر سنگین و تاریک شهر را برای شما بازگو می کند. از لحاظ انیمیشن پردازی کاراکتر ها خوشبختانه با یکی از بهترین انواع چند سال اخیر رو به رو هستیم. همه چیز نرم طراحی شده است که نهایت قدرت این مسئله را می توان در حرکات و ضربات شخصیت اصلی بازی، بتمن مشاهده کرد. شاید قبل از این که ما در این نسل با بتمـــن رو به رو می شدیم، به اندازه ای که اکنون انیمیشن های نرم کاراکتر ها را مشاهده می کنیم انتظار نداشتیم. ترکیب و یکپارچه کردن انیمیشن های کاراکتر ها در یک مدت بسیار کم واقعاً کار استادانه ای است که اعضای راک استیدی به خوبی از پس آن برآمده اند. لطافت و نرم بودن حرکات کاراکتر تنها در اندام آن ها نیست، بلکه چهره ی آن ها در هنگام دیدن بتمـــن به صورت اتفاقی بسیار دیدنی است و به سادگی می توانید حس ترس را از چهره و چشم آن ها مشاهده کنید. کیفیت بافت ها در سطح بسیار بالایی قرار دارد که همین امر باعث شده که از لحاظ گرافیکی Arkham City کمبودی نداشته باشد.
پرسنل ساخت بازی به خوبی با انجین Unreal 3 کنار آمده اند و تا آن جا که میسر بوده از آن کار کشیده اند. قبلاً اعلام شد که اگر بزرگی محیط Arkham City را با یک جا پای واقعی اندازه گرفت، ۵ برابر وسیع تر از محیطی است که قبلاً با Arkham Asylum دیده بودیم. نرم طراحی کردن تمامی شخصیت ها و همینطور قرار دادن اشیاهایی که اکثراً قابل تعامل هستند با توجه به این محیط وسیع بسیار کار طاقت فرسایی می باشد که به نظر می رسد سران ساخت بازی بدون هیچ مشکلی سربلند از میدان نبرد بیرون آمده اند. فراموش نشود که محیط بازی نیز پویا طراحی شده است و این بدین معنی است ممکن است زمانی که منتظر دشمنی نباشید به صورت کاملاً اتفاقی با گردانی از دشمنان رو به رو شوید. این امر به زنده نگه داشتن محیط کمک شایانی کرده است. طراحی محیط بسیار دلنشین انجام شده است. همه چیز به درستی در جای خود قرار گرفته اند و به هیچ وجه نمی توان به هیچ یک از جزئیات محیط ایرادی وارد کرد. مسیر ها همگی با یک دیگر ارتباط دارند و گم شدن در خیابان های گــاتهام با توجه به خیابان و کوچه هایی که با هم در ارتباط هستند کاملاً امری محال است. در نسخه ی قبلی، راک استیدی استعداد خود را در طراحی محیط های بسته به خوبی نشان داده بود اما انتظار نداشتیم که همینگونه به خوبی گذشته و چه بسا بهتر از آن، در طراحی محیط های باز نیز از خود استعداد نشان دهد. هسته ی اصلی وقایع بازی تماماً در شب رخ می دهد اما نورپردازی هایی که انجام شده است شما را به حیرت وا می دارد.


شخصیت های اصلی:
بتــمن/بروس وین: فردی که روز ها یکی از ثروتمندان شهر گاتــهام است و شب ها در نقش یک کلانتر سیاه پوش برای ایمن کردن این شهر به مبارزه با دشمنان خطرناک می پردازد که اصلی ترین آن ها همان جـــوکر است.
جوکر: همه پس از وقایع پایانی Arkham Asylum تصور کردند که مرده است. اما در یکی از تریلر های معرفی نسخه ی دوم او با چهره ی ترسناک و کاملاً رنگ و رو رفته دوباره به صحنه ی مبارزه برگشت. اما او دیگر در این نسخه به شخصه نمی تواند تمامی کارهای پلید و شیطانی خود را که در نسخه ی قبلی انجام می دهد اکنون نیز همان ها را تکرار کند. اکنون معشوقه ی او، هارلی کوین موظف به انجام دادن بخش اعظمی از کارهای شیطانی جوکر است.
دو چهره (Two-Face): او دارای یک باند تبه کاری مخصوص به خود که همواره سر جنگ با گروه جوکر و پنگوئن داشته است.
پنگوئن: نام اصلی او “اسوالد کوبلپات” می باشد که همواره از او در طی بازی “پنگوئن” یاد می شود. در نسخه ی قبل تنها چند بار نام او را شنیده بودیم تا این که او به صورت فیزیکی نیز به نسخه ی دوم اضافه شد.
مدت ها است که بتمــن مسیر خود را با سایر سوپر قهرمانان دنیای DC و Marvel جدا کرده است و ظاهراً بعید است که حداقل در این نسل شاهد پیشی گرفتن سایر قهرمانان از او باشیم. اگر حتی از طرفداران بتمــن هم نباشید مطمئناً با توجه به گرافیک دلنشین و مبارزات هیجانی به هیچ وجه از خرید Batman:Arkham City حتی به صورت اورجینال نیز پشیمان نخواهید شد.
[toc-rate]