گــــاتهام، شهری که همواره شاهد درگیری های شبانه روز چندین و چند گروه از خلافکاران در خود بوده است. در اینجا بود و نبود نیروی های امنیتی با یکدیگر هیچ تفاوتی ندارد. گــاتهام یک قدم عقب تر از آخرالزمان است. اما بالاخره روزی فرا رسیده است که کسی پرده های سیاه ظلمت و تبه کاری ها را کنار بزند و برای این شهر روشنی بیاورد. تنها یک نفر می تواند که این کار را انجام دهد و امید را به قلب تاریک شهروندان گـــاتهام بازگرداند، او کسی نیست جزء بتـــــــمن.
داستان بازی دقیقاً یکسال پس از حوادث نسخه ی قبلی، Arkham Asylum اتفاق میافتد. کوینسی شارپ با تبلیغات فراوان موفق به دریافت سِمت شهردار شده است. او تصمیم می گیرد که بخشی از شهر را تحت تدابیر شدید امنیتی در اختیار ساکنین و بیماران تیمارستان آرکام قرار بدهد. پس از مطرح شدن این موضوع توسط سران شهر، بروس وین یکی از افراد با نفوذ و ثروت مند گاتهام شدیداً شروع به مخالفت با این موضوع می کند. داستان بازی دقیقاً از جایی آغاز می شود که بروس وین توسط نیروی امنیتی “Tyger” با سرکردگی “هوگو استرنج” ربوده می شود. هوگو قصد دارد با انجام پروژه ای با نام “Protocol 10” به یکی از قدرتمندان شهر گاتهام تبدیل شود. سایر زاویه های داستانی Arkham City تنها به حل کردن مسئله ی بالا منتهی نمی شود و با سر رسیدن Cat Woman و Two Face به بازی، ماموریت های بتمـــن بیشتر از قبل خواهد شد.
خوشبختانه داستان بازی به اندازه ای پیچ و خم دارد که بازیکننده را تا پایان بازی مجذوب خود نگه دارد. در کنار داستان اصلی بازی، تعداد زیادی نیز ماموریت جانبی برای بتمــن وجود دارد که شاید بهتر است بگوییم اسماً باید به آن “ماموریت جانبی” گفت، زیرا داستان هر یک از این ماموریت ها به قدری جذاب و دلنشین است که حتی نمی توانید تصور آن هم بکنید که این ماموریت ها تنها برای تکمیل کردن هسته ی اصلی داستان در بازی قرار گرفته اند و انتظار دارید که هر کدام از آنها برای خود پس زمینه ای طولانی داشته باشند. تنها نکته ای که شاید کمی باعث سردرگمی بازیکننده ها در اواسط بازی شود، تعداد بسیار زیاد شخصیت های داستانی آن است. در Batman AC سعی شده که بخش اعظمی از شخصیت هایی که بارها نام آن ها را در کتاب های کمیک بتمــن دیده ایم و در بین طرفداران کتاب ها نیز دارای شهره ی خاصی هستند قرار بگیرند. شاید در نگاه اول این مسئله نه یک نکته ی منفی، بلکه یک امتیاز مثبت برای بازی محسوب شود اما معرفی نه چندان مناسب و همینطور ناقص همین شخصیت ها باعث شده که بازیکننده در داستان بازی گم شود. بهتر بود که اعضای راک استیدی حوصله ی بیشتری برای شخصیت پردازی آن ها خرج می کرد. داستان های نبرد ما بین بتــمن و جــوکر همواره جزء پرمخاطب ترین ها بوده و این بار نیز راک استیدی موفق شده است که به خوبی یک داستان تازه و خاص را برای طرفداران هر دوی آن ها روایت کند. شاید اگر بگوئیم بخش داستانی بازی به جزء شخصیت پردازی نه چندان کافی تعدادی از کاراکتر ها هیچ ایراد دیگری ندارد اشتباه نگفته ایم.
دو سال قبل زمانی که Arkham Asylum منتشر شد گیم پلی بازی اللخصوص در بخش های نبرد و مبارزه بسیار جالب و نرم طراحی شده بودند. با سیستم مبارزاتی جدیدی که در بازی گنجانده شده بود، بازیکننده هیچگاه از تکرار نبرد ها احساس خستگی و دلزدگی نمی کرد. اکنون در Arkham City دوباره با همان حس آشنا روبه رو خواهیم شد. خوشبختانه سیستم مبارزات نیز با اینکه تا حدودی بی عیب بود اما راک استیدی به آن بسنده نکرده و این سیستم را ارتقا داده است. زمانی که مبارزات آغاز می شود نسبت به گذشته تعداد بیشتری از دشمنان در آن ها شرکت می کنند و با توجه به پاسخ دهی بسیار سریع و بدون تاخیر ضربه ها در زمان زدن کلیدها، می توانید بدون هیچ مشکلی از میان سیل عظیمی از آن ها کاملاً سربلند خارج شوید. نکته ای که باعث شده در هنگام مبارزه تنها به زدن یک دکمه کفایت نکنید زمانی است که دشمنان قصد دارند به شما حمله کنند. برای این که شما صدمه ای نبینید و به اصطلاحی “بدل” کنید باید پس از این که بر بالای سر دشمنان چند خط را مشاهده کردید سریعاً دکمه ی مخصوص به بدل کردن را بزنید. در بعضی از مواقع دشمنان گیچ می شوند و به صورت دراز کش بر زمین میافتند. در این حین می توانید بر بالای سر آن ها رفته و ضربه ی نهایی را بزنید. خوشبختانه ما تنها با یک انیمیشن تکراری روبه رو نیستیم و برای تک تک ضربات تعریف شده چند انیمیشن مختلف طراحی و تعریف شده است. در بخش مبارزات ما شاهد چند ضربه ی پایانی جدید هستیم که در نسخه ی قبل اصلاً و یا بسیار کمتر با آن رو به رو شده بودیم.
یکی از ضربات پایانی زیبای بتمــن Free Flow نام دارد که کار دشمن مورد نظر را یکسره می کند. زمانی که بازی معرفی شد، راک استیدی اعلام کرد که با یک بازی “جهان باز” روبه رو خواهیم شد، اما هیچکس فکر نمی کرد که با توجه به قابلیت های ذاتی بتمــن امکانات یک جهان باز واقعی در اختیار آن ها قرار بگیرد. پس از انتشار بازی مسلماً تمامی فرضیات و تصورات این افراد بر عکس از آب درامد. Arkham City واقعاً یک شهر است که تا حد بسیار زیادی می توان در آن مانور داد. بزرگی آن زمانی حس می شود که بخواهید ماموریت های جانبی بازی نیز انجام دهید. البته در شهر زمستانی و بارانی گاتهـــام خبری از ماشین های رنگارنگ نیست که با کمک آن ها به سرعت به مقصد مورد نظر برسید.
اما بتمــن قابلیت بسیار بهتری نسبت به ماشین ها دارد که باعث می شود به جای اینکه بر روی آسفالت یخ زده ی گاتهام به رانندگی بپردازید، با قابلیت های زیادی که در اختیار دارید مانند Glide کردن بتــمن، بر فراز این شهر پرواز کنید. البته مسیر زیادی نیز نمی توانید پرواز کنید اما با توجه به وجود داشتن ساختمان های بی شمار این شهر، طولی نمی کشد که خود را در مقصد مورد نظر حاضر خواهید دید. گیم پلی بازی به چند بخش متفاوت تقسیم می شود که بخش های “مبارزه ای” و “کاراگاهی” بیشترین نقش را در تکمیل کردن Arkham City دارند. با بردن بتــمن به حالت “Detective” می توانید مانند گذشته به دنبال سرنخ هایی برای تکمیل کردن پرونده ی مورد نظر بپردازید. وقتی که این حالت فعال شود صفحه ی بازی نیز تغییر شکل داده و همه چیز هماهنگ با قابلیت کاراگاهی بتمن خواهد شد. با کمک این ویژگی می توانید بخش های پازلی بازی را تکمیل کنید. مسلماً این ویژگی بسیار مانند نسخه ی قبلی است اما آقای سفتون هیل، کارگردان بازی چندی پیش ذکر کرد که این قابلیت نیز مانند نکات دیگر Arkham City ارتقا پیدا کرده است و این بار می توانید جزئیات و حتی شخصیت های درون محیط را بسیار واضح تر از گذشته مشاهده کنید. بازی بار ها شما را در موقعیت های متفاوت از هم قرار می دهد و برای از بین بردن دشمان چندین راه مختلف در جلوی پای شما قرار می دهد. می توانید بدون این که دیده شوید دشمنان را از پشت سرنگون کرده و بدون این که خطری گروگان ها را تحدید کند آن ها را آزاد کنید.
دیگر راه این است که بدون توجه به مسائل مخفی کاری خود را مقابل دیدگان دشمنان قرار داده و با انجام فنون مختلف آن ها را از بین برده. در روش دوم زنده ماندن و یا کشته شدن گروگان ها بستگی به دلرحمی گروگان گیر های آن ها دارد پس مطمئناً روش اول بسیار بهتر از روش دوم است اللخصوص زمانی که دشمنان گروگان نیز در اختیار داشته باشند. سیستم سلامتی (Health) بتمـــن نیز از یک فیلد تشکیل شده است که هر چه از دشمنان ضربه بخورید صفحه تیره و تاریک تر می شود و زمانی که کشته شوید مانند نسخه ی قبل با تصویر یکی از شخصیت های دشمنان رو به رو خواهید شد که با جملات نه چندان خوشایند، بتمن را به سخره می گیرند. هنگامی که لحظاتی از دشمان در امان باشید این فیلد به صورت کاملاً اتوماتیک وار به حالت اولیه باز خواهد گشت. هوش مصنوعی دشمنان نیز خوب است و نسبت به مراحل بازی، قدرت و هوش آنان نیز ارتقا پیدا می کند. در طول مراحل بازی دشمنان با انواع و اقسام سلاح های سرد و گرم به شما حمله ور می شوند. متاسفانه در این نسخه انتظار داشتیم که مبارزه با غول های بازی کمی از آن حالت ساده و یک طرفه خارج شود. اما گویا اینبار نیز اعضای راک استیدی فکری برای به چالش کشیدن بازیکننده در هنگام نبرد با غول های بازی نکرده اند و فقط آن ها نام “غول” را یدک می کشند. طبیعتاً با این اوصاف مبارزه کردن با آن ها شما را غرق در هیچ چالش خاصی نمی کند. همانطور که گفته شد، هوش مصنوعی دشمنان کاملاً قابل قبول است ولی نبود چند غول که بتوانند به درستی معنی نام خود را به شما دیکته کنند کمی به این بخش صدمه می زند.
در Arkham Asylum شاید برای انجام دادن یک مرحله ی خاصی از بازی به هیچ وجه کمبود یک “راهیاب” را حس نمی کردید و به همان نقشه ی کوچک بتــمن کفایت می کردید. اما در Arkham City همانطور که از نامش پیداست نمی توان انتظار همان نقشه را در گوشه ای از صفحه داشت. به همین دلیل برای این که بتوانید از میان ساختمان های بلند و بی شمار گاتهــام مسیر خود را به درستی پیدا کنید یک “راهیاب” در بالای صفحه برای شما تدارک دیده شده است. به وسیله ی آن می توانید پس از این که مراحل اصلی و یا حتی مراحل جانبی را بر روی نقشه ای که در منوی Pause بازی قرار گرفته مارک کرده بقیه کار را به راهیاب بتمــن بسپارید. مسلماً هیچوقت راه را در این شهر سرد و تاریک گم نخواهید کرد. اسلحه های بتمــن همان هایی هستند که در سری قبل دیدیم اما اینبار دو سلاح جدید که “Ultra Batclaw” و “Line Launcher” نام دارند به ترتیب جایگزین”Batclaw” و “Sonic Batarangs” شده اند. البته نمی توان به ارتقا پیدا کردن سلاح ها نیز اشاره ای نکرد، تک تک سلاح ها در این نسخه به قابلیت های آن ها اضافه شده است و زمانی که شما در این نسخه با آن ها مواجه شوید به هیچ وجه احساس نمی کنید که قبلاً نیز از آن ها استفاده کرده باشید.
بتمــن این بار در طول بازی با چند گجت تجهیز می شود که هر یک از آن ها اهمیت خاص و همینطور کاربرد متفاوتی دارند. نارنجک های یخی یکی از آن ها است که می تواند با پرتاب کردن آن ها به سوی دشمنان، آن ها را به مجسمه های یخی تبدیل کنید و یا راه خود برای عبور از یک تونل آبی هموار کرده و به ادامه دادن راه بپردازید. در این سری علاوه بر قابلیت کنترل کردن بتمــن، می توانید از طریق زدن کُد مخصوصی که در پک بازی قرار گرفته Cat Woman را نیز آزاد کنید. این شخصیت مانند بتمن دارای خط داستانی مستقل است. اگر بخواهید بازی را با او انجام دهید طبیعتاً همه چیز تغییر پیدا میکند. از نحوه ی مبارزات گرفته تا سیستم کاراگاهی بازی. با فعال کردن قابلیت “Detective” می توانید اشیای جمع کردنی و با ارزش را سریعاً پیدا کنید. این قابلیت برای Cat Woman با نام “Thief Vision” شناخته می شود. راک استیدی در مراسم اخیر گیمزکام اعلام کرد که این بازی دارای بیش از ۴۰ ساعت گیم پلی است که ۲۵ ساعت آن در داستان اصلی و مابقی را ماموریت های جانبی بازی تشکیل می دهند. طبیعتاً هر کسی که Batman را بازی کرده باشد با چالش های “Riddler” آشنایی دارد. در این نسخه ۴۳۶ چالش وجود دارد که تکمیل کردن هر یک از این پازل ها نیازمند حوصله و وقت زیادی است. حتی یکی از چند ماموریت های جانبی بازی نیز برای حل کردن پازل Riddler در نظر گرفته شده است که این نشان از اهمیت این بخش برای سازندگان بازی دارد.
نباید فراموش شود که تعدادی از این پازل ها به صورت اختصاصی تنها توسط Cat Woman قابل حل شدن است و هیچ راهی هم وجود ندارد که با بتــمن تمامی آن ها را حل کنید. برای هر دو شخصیت قابل بازی بخش “ارتقا” نیز وجود دارد که هر چه در مسیر بازی دشمنان بیشتری را از بین ببرید فیلد بخش ارتقا را زودتر پُر کرده و در منوی مخصوص به این عمل، برای کاراکتر خود ضربات جدید و قدرتمند تری را باز کنید.
گرافیک بازی مانند گذشته محشر است. طراحی تمامی شخصیت ها کاملاً استادانه انجام گرفته است و از هر لحاظی بی نقص می باشند. در کنار شخصیت ها، سایر اشیا و همچنین محیط پیرامون بتمــن نیز عالی کار شده است و به خوبی اتمسفر سنگین و تاریک شهر را برای شما بازگو می کند. از لحاظ انیمیشن پردازی کاراکتر ها خوشبختانه با یکی از بهترین انواع چند سال اخیر رو به رو هستیم. همه چیز نرم طراحی شده است که نهایت قدرت این مسئله را می توان در حرکات و ضربات شخصیت اصلی بازی، بتمن مشاهده کرد. شاید قبل از این که ما در این نسل با بتمـــن رو به رو می شدیم، به اندازه ای که اکنون انیمیشن های نرم کاراکتر ها را مشاهده می کنیم انتظار نداشتیم. ترکیب و یکپارچه کردن انیمیشن های کاراکتر ها در یک مدت بسیار کم واقعاً کار استادانه ای است که اعضای راک استیدی به خوبی از پس آن برآمده اند. لطافت و نرم بودن حرکات کاراکتر تنها در اندام آن ها نیست، بلکه چهره ی آن ها در هنگام دیدن بتمـــن به صورت اتفاقی بسیار دیدنی است و به سادگی می توانید حس ترس را از چهره و چشم آن ها مشاهده کنید. کیفیت بافت ها در سطح بسیار بالایی قرار دارد که همین امر باعث شده که از لحاظ گرافیکی Arkham City کمبودی نداشته باشد.
پرسنل ساخت بازی به خوبی با انجین Unreal 3 کنار آمده اند و تا آن جا که میسر بوده از آن کار کشیده اند. قبلاً اعلام شد که اگر بزرگی محیط Arkham City را با یک جا پای واقعی اندازه گرفت، ۵ برابر وسیع تر از محیطی است که قبلاً با Arkham Asylum دیده بودیم. نرم طراحی کردن تمامی شخصیت ها و همینطور قرار دادن اشیاهایی که اکثراً قابل تعامل هستند با توجه به این محیط وسیع بسیار کار طاقت فرسایی می باشد که به نظر می رسد سران ساخت بازی بدون هیچ مشکلی سربلند از میدان نبرد بیرون آمده اند. فراموش نشود که محیط بازی نیز پویا طراحی شده است و این بدین معنی است ممکن است زمانی که منتظر دشمنی نباشید به صورت کاملاً اتفاقی با گردانی از دشمنان رو به رو شوید. این امر به زنده نگه داشتن محیط کمک شایانی کرده است. طراحی محیط بسیار دلنشین انجام شده است. همه چیز به درستی در جای خود قرار گرفته اند و به هیچ وجه نمی توان به هیچ یک از جزئیات محیط ایرادی وارد کرد. مسیر ها همگی با یک دیگر ارتباط دارند و گم شدن در خیابان های گــاتهام با توجه به خیابان و کوچه هایی که با هم در ارتباط هستند کاملاً امری محال است. در نسخه ی قبلی، راک استیدی استعداد خود را در طراحی محیط های بسته به خوبی نشان داده بود اما انتظار نداشتیم که همینگونه به خوبی گذشته و چه بسا بهتر از آن، در طراحی محیط های باز نیز از خود استعداد نشان دهد. هسته ی اصلی وقایع بازی تماماً در شب رخ می دهد اما نورپردازی هایی که انجام شده است شما را به حیرت وا می دارد.
برخورد نور چراغ های ساختمان ها و برج های نگهبانی بر روی آسفالت های یخ زده ی گاتهام، به خیابان های سرد و یخ زده ی این شهر یک جان تازه و حرارت گرما بخشی منتقل می کند. Draw Distance محیط نیز کاملاً قابل قبول است و به خوبی می توانید تا فواصل نسبتاً دوری ساختمان های اصلی و بلند گاتهام را رویت کنید. آن چه ما از بخش گرافیکی می بینیم، در آن همه چیز یک نکته ی مثبت محسوب می شود. طراحی کاراکتر و محیط در بالاترین حد ممکن قرار دارند و چیدمان ساختمان ها و همینطور پویا بودن محیط ها، یک گام دیگر بخش گرافیکی بازی را به جلو هدایت کرده است. موسیقی و صداگذاری همچون نکات دیگر Arkham City در سطح بالای قرار دارند.
صداگذاری شخصیت Joker همچنان بر عهده ی مارک حمیل است و همچنین کوین کانروی نیز در نقش Batman به بخش صداگذاری بازی ارزش دو چندانی افزوده است. در کنار آن ها ما برای اولین بار در این سری با یک صدای جدید مواجه شدیم. نولان نورس که عمده ی شهرت خود را مدیون صداپردازی در نقش Nathan Drake می باشد در این نسخه به جای دو کاراکتر “پنگوئن” و “نقابدار سیاه” به صحبت می پردازد. تمامی صدا ها با حالت چهره و حتی لب های کاراکتر ها همخوانی دارد و تصور آن هم نمیتوانید داشته باشید که اگر مارک همیل و یا کوین کانروی نبودند چه کسانی می توانستند به این لطافت و رسایی صداپردازی این دو شخصیت را عهده دار شوند؟ در کل مراحل Batman Arkham City ما ۱۹ موسیقی اصلی و انحصاری را خواهیم شنید که اکثر آن ها پس زمینه ی حماسی دارند که حس ادامه ی مبارزه را به خوبی منتقل می کنند. بخش موسیقی های بازی بر عهده ی “ران فیش” و “نیک آروندل” است که در این بین آروندل با ۱۷ کار سهم بیشتری نسبت به ران فیش در این بخش دارد. زمان کلی موسیقی ها جمعاً نزدیک به یک ساعت می شود که با توجه به جذابیتی که دارند در مدتی که بازی را تمام خواهید کرد به هیچ وجه برای شما تکراری نخواهند شد. لازم به ذکر است ۱۱ موسیقی دیگر نیز از دیگر هنرمندان در بازی گنجانده شده است و بهتر است ذکر کنیم که Batman Arkham City در کل دارای ۳۰ ترک می باشد. می توانید با خرید پک های ویژه ی بازی، یک سیدی از ترک های انحصاری بازی نیز به آرشیو خود اضافه کنید. Batman: AC به معنی واقعی یک بازی کامل است که نشان دهنده ی احترام خاص و ویژه ای است که استودیوی راک استیدی برای طرفداران این سری قائل می شود.
شخصیت های اصلی:
بتــمن/بروس وین: فردی که روز ها یکی از ثروتمندان شهر گاتــهام است و شب ها در نقش یک کلانتر سیاه پوش برای ایمن کردن این شهر به مبارزه با دشمنان خطرناک می پردازد که اصلی ترین آن ها همان جـــوکر است.
جوکر: همه پس از وقایع پایانی Arkham Asylum تصور کردند که مرده است. اما در یکی از تریلر های معرفی نسخه ی دوم او با چهره ی ترسناک و کاملاً رنگ و رو رفته دوباره به صحنه ی مبارزه برگشت. اما او دیگر در این نسخه به شخصه نمی تواند تمامی کارهای پلید و شیطانی خود را که در نسخه ی قبلی انجام می دهد اکنون نیز همان ها را تکرار کند. اکنون معشوقه ی او، هارلی کوین موظف به انجام دادن بخش اعظمی از کارهای شیطانی جوکر است.
دو چهره (Two-Face): او دارای یک باند تبه کاری مخصوص به خود که همواره سر جنگ با گروه جوکر و پنگوئن داشته است.
پنگوئن: نام اصلی او “اسوالد کوبلپات” می باشد که همواره از او در طی بازی “پنگوئن” یاد می شود. در نسخه ی قبل تنها چند بار نام او را شنیده بودیم تا این که او به صورت فیزیکی نیز به نسخه ی دوم اضافه شد.
مدت ها است که بتمــن مسیر خود را با سایر سوپر قهرمانان دنیای DC و Marvel جدا کرده است و ظاهراً بعید است که حداقل در این نسل شاهد پیشی گرفتن سایر قهرمانان از او باشیم. اگر حتی از طرفداران بتمــن هم نباشید مطمئناً با توجه به گرافیک دلنشین و مبارزات هیجانی به هیچ وجه از خرید Batman:Arkham City حتی به صورت اورجینال نیز پشیمان نخواهید شد.
[toc-rate]
تاریخ عرضه:
نسخه‌ی بررسی شده:
